Links niet ver van onze boot ligt het eilandje Santa Cruz del Islote, door de meeste alleen Islote genoemd. Een piepklein eilandje, ooit door vissermannen gebouwd op zeeschelpen. Ze hebben op het eilandje van nog geen twee voetbalvelden groot maar liefst 100 huizen staan en er wonen in rustige tijden als mannen in de stad zijn om te werken en kinderen op school zo’n 750 mensen. Als iedereen thuis is wonen er ongeveer 1250 mensen, een druk bevolkt eilandje wat hiermee ook het Guiness Book of Records heeft gehaald. Er is ook een rapportage van gemaakt, deze zoeken we op als we weer in de bewoonde wereld zijn.
Er gaan twee verhalen waarom ze het eiland gebouwd hebben en hier op zee zijn gaan wonen. Verhaal 1 is dat ze voorheen woonde op het eiland Tintipan, maar dit werd meer en meer opgekocht door rijke Colombianen en er bleef te weinig plek over voor de vissermannen en hun families. Het tweede, ook plausibele verhaal, is dat ze gek werden van de muggen en buiten op zee zijn gaan wonen om hieraan te ontsnappen.
Altijd wasdag
’s Morgens staat er nog geen wind en varen we er met de Sylfer heen. Op de wal worden we opgevangen door José. Hij leidt ons rond over het eiland en laat ons alles zien. We lopen door de smalle straatjes, barstensvol kleine huisjes. Elke centimeter wordt benut! Kinderen bouwen hun huisjes vaak boven op het huis van hun ouders. Alle deuren staan gewoon open en José stapt met het grootste gemak naar binnen als wij iets willen zien. No problem, wij volgen en voor we het weten staan we in de huiskamer van een vrouw. Disculpe! Op straat wemelt het van de kinderen, groot en klein. Mensen zitten lekker op een stoeltje voor hun huis en bekijken de toeristen (wij dus) die voorbij komen. Iedereen zegt ons even vriendelijk gedag.
De school
Het kleurrijke dorpje heeft vanwege plaatsgebrek geen begraafplaats. De mensen worden op de eilanden in de buurt begraven. Verder is er ook geen politie. Als er echt iets is schakelen ze de politie van Cartagena de Indias in. Er zit wel een bewaker bij de school, omdat ze dit verplicht zijn. Het schooltje is meteen het hoogste gebouw (3 verdiepingen) op het eiland en staat in het midden aan het centrale plein. Het wordt momenteel geschilderd door een paar kinderen uit Tulo en Medellin, gesponsord door een plaatselijk verf bedrijf en de bank van Colombia.
Zonne energie is in de maak!
Het eilandje heeft daarnaast net 500 zonnepanelen gedoneerd gekregen. Nou ja gedoneerd. Deze maatschappij uit het verre oosten levert de zonnepanelen maar ook meters! Men gaat wel voor de zonne-energie betalen. Groot voordeel is wel dat ze niet meer afhankelijk zijn van die eene generator!
Arena voor hanengevechten
We spotten verder op het eilandje een arena voor hanengevechten. De hanen met kale kont en poten staan aan touwtjes gebonden om de arena heen. Verder heeft het een hotel, 3 winkeltjes, dit zijn tevens de rijkste mensen van het eiland, en een basin voor de vis die ze verkopen aan de hotels uit de omgeving (o.a. Punta Faro).
Aan de waterkant zit een man net caracoles (slakken) los te snijden. De lege schelpen gooit hij te water. Weer een meter eiland er bij!
Bereiding van de caracoles (zeeslakken)
Normaal is het op zaterdag avond dik feest op het eiland, maar het dorp is momenteel vanwege een sterfgeval en uit respect voor de familie 9 dagen in rouw. Dus we houden het op een frisdrankje en eten in de avond barracuda bij Casa en el Agua. Inmiddels is het donker en beleven we een spannende en natte tocht in de mega snelle dinghy van de Sylfer. We laten een track op de ipad meelopen, maar raken toch het spoor bijster en dan zie je ineens bar weinig op het toch wel onrustige water. De maan is nog niet op! Het is stikdonker en we zien nergens het huis op het water! Iets minder hard varen we verder, zoekend naar de twee aanlooppalen met de zaklantaarn. Eenmaal gespot lopen we aan bij het hostel en krijgen we nog net even een flinke golf zout water over ons heen… ik ben zeiknat! Maar we hebben heerlijk met de pot meegegeten gegeten en terug hebben we gelukkig de wind en de golven mee!