Gisteren hebben we onze adoptiehond Dide laten inslapen.
We hadden Dide sinds juli 2014 bij ons wonen, dus net geen 10 jaar.Dide is een fijne en heel lieve huisvriend geweest, ook voor zijn
collega adoptiehond Dario die we nog hebben.
Dario kon en kan wat lastig alleen zijn, dus we kozen in 2014 voor wat
extra gezelschap voor hem.
Dide kwam als een mager en wat bedeesd hondje binnen en groeide
langzamerhand uit tot een echte rouwdouwer met een grote bek en een heel
klein hartje.
Hij ontpopte zich tot een ware womanizer die vriendinnen van ons en
zelfs dierenartsen en assistentes en de trimster om zijn vinger wond.
Want bezoekjes aan de dierenarts of trimsalon vond hij nooit je dat,
onbekende mannen en onverwachte bewegingen bleven zijn achilleshiel.
En van zijn poten of staart had hij liever dat je afbleef al sleet dat
gevoel met de jaren wel.
Zeker toen zijn hij zijn vertrouwen eenmaal aan ons gaf en zijn
zelfvertrouwen groeide.
De tuin, strand en natuur waren bij hem favoriet.
Lekker rennen en de zee of een sloot in, voor een vakantie of uitje was
hij altijd te porren.
Dide heeft zo'n twee jaar geleden twee knie operaties ondergaan en ook
daarna was hij een speelse en vrolijke kameraad die niet van opgeven wist.
Helaas had Dide het laatste jaar zo ongeveer veel last van fistels.
Ondanks diverse medicatie was dat op het eind zo pijnlijk dat we geen
alternatief zagen dan hem te laten inslapen.
Want zijn kwaliteit van leven leed er erg onder.
Een operatie vonden we niet meer gewenst gezien zijn leeftijd en het
traject dat hij met zijn knieรซn al had ondergaan.
Bij het inslapen merkten we nog eens wat een kracht en levenswil er in
Dide zat, er waren meerdere injecties nodig om hem onder zeil te krijgen
en definitief te laten inslapen.
2014 vlak voor vertrek richting Nederland
Nog een laatste keertje naar het strand samen met Dario.
.jpeg)
