Zondag vindt de topper in eerste nationale plaats. RSC Anderlecht tegen Club Brugge KV. Een klassieker in het Belgisch voetbal. Zonder de statistieken te kennen, gok ik dat het aantal zeges ongeveer gelijk verdeeld is. Ook dit jaar staat de uitslag lang niet op voorhand vast: Club heeft het momentum, Anderlecht het thuisvoordeel. Meer dan ooit geldt de gouden voetbalregel: het kan alle kanten uit.
Maar, en vergeeft u mijn taalgebruik, who gives a flying f*ck? Onze vaderlandse competitie is uitgehold tot een vehikel dat enkel nog spannend wordt in de laatste twee, drie wedstrijden. Het is evenwel nog nooit zo boeiend geweest. Anderlecht heeft een mooie kern, met jeugdige spelers die ontbolsteren en zelfs in de Champions League overtuigen. Club heeft met Preud’homme de succescoach in huis waar ze sinds Sollied naar zoeken. AA Gent komt zowaar ook meedoen voor de prijzen.
Na 16 speeldagen staan die drie ploegen vlakbij elkaar. En volgende week kan Club tot 4 punten uitlopen op zijn naaste concurrent – een mokerslag uitdelen, heette dat vroeger.
Niets van dat alles. Sinds het invoeren van de play-offs is de reguliere competitie bijzaak, ligt niemand nog wakker van een volgende match in de heen- of terugronde, of het moest om de degradatieplaatsen gaan. Of zoals Anderlechtcoach Hasi het zei, met het oog op het Champions Leagueduel tegen Galatasaray: “Charleroi is slechts een opwarmertje.”
Zwaar gefaald
De Profliga voerde de play-offs in om meer spanning te creëren, het niveau te doen stijgen en meer zilverlingen te innen, zowel via televisiegelden als via ticket- en abonnementenverkoop. Op de centen na is de organisatie gefaald in zijn opzet. Zwaar gefaald.
Het is het zesde seizoen dat we deze kul moeten slikken. Kritiek op de play-offs is niet meer, hoewel je uit enquêtes het tegendeel zou mogen verwachten. Zowel bij de opstart als onlangs keerden voetbalfans zich tegen play-offs. 90 procent (!) vindt dat het huidige format niet voldoet. Voor een keer sta ik dus niet geïsoleerd. Ik vind medestanders in collega-supporters, die de play-offs al sinds de opstart ervan een ramp vinden.
De competitie wordt nooit spannend, want het gaat ook dit jaar in de play-offs weer tussen dezelfde ploegen, met hier en daar een vreemde eend in de bijt die op het einde van het jaar in elke wedstrijd kletsen krijgt. Play-off II is een nachtmerrie voor elke voetbalploeg, over de strijd om de degradatie ga ik wijselijk zwijgen.
En zal ik u dan nu nog het ergste voorschotelen: alle media doen olijk vrolijk mee. De betaalzenders zijn blij, want die tien matchen waarin het om de knikkers gaat, leveren centjes op. Kranten doen olijk vrolijk mee: meer matchen om over te schrijven, meer bladzijden om vullen met krak dezelfde interviews. Als die bal op de paal binnengaat, krijgen we een heel andere wedstrijd. We zitten in de hoek waar de klappen vallen. Het gaat er niet om dat ik scoor, het gaat om een collectieve prestatie. We moeten hard blijven werken, vooral naar onszelf kijken en ons niet laten ophitsen. Er volgen nog vijf finales. En ik geef meestal geen kritiek op scheidsrechters, maar deze bakte het wel heel bruin!
Nergens ter wereld ziet men heil in play-offs in het voetbal, behalve in België. Zouden wij, verenigde voetbalfans, naar aanleiding daarvan eens staken?
Nog een verhaaltje 