staalkabel, maar het kost inspanning. Langzaam rolt de eerste zweetdruppel van onder de helm naar beneden. Ook die helm is noodzakelijk. Een paar keer tik ik tegen een rotspuntje, hoe voorzichtig ik ook probeer te zijn.
Over de kam De route loopt precies over de kam van de Nordkette, van oost naar west. We lopen nu met de zon in de rug. Afwisselend zien we de stad ver in de diepte aan weerszijden van de bruinblauwe Inn en aan de andere kant klauteren we in het grote stille niets van het Karwendelgebergte. In de verte zien we de toppen van het Zillertal, Ötztal, Pitztal en de Zugspitze. De lucht is helder na de bui van een dag eerder en het zicht is ver. Het valt op dat er half juli nog veel sneeuw in de bergen ligt. Al snel bereiken we het eerste van drie topkruizen, de Seegrubenspitze op 2350 meter. We schrijven onze namen in het topboek dat ook hier keurig is opgeborgen in een ijzeren houder. We nemen een paar slokken en een mueslireep en beginnen aan het volgende stuk.
Scherpe rotsen Het zicht op de prachtige omgeving is onze beloning op de klettersteig van de Nordkette.
Van beneden leek de kam één streep, maar de werkelijkheid is altijd anders. Kleine stukjes afdalen, meteen weer omhoog, voortdurend gezekerd door de kabel en de klettersteigset. Rudi legt uit hoe je gezekerd makkelijk in de lijn kunt hangen om een foto te maken en waarschuwt nog maar eens dat de klettersteigset wel veiligheid en zekerheid biedt, maar feitelijk niet bedoeld
is om een schuiver mee te maken. De scherpe rotsen nodigen daar ook niet toe uit dus letten we goed op waar handen en voeten houvast vinden. Manuel die enthousiast zijn korte broek heeft aangedaan, staat te bibberen. De wind zoekt de gaten in de wand en perst daar al fluitend de lucht doorheen. Een paar passen verder is het aangenaam en verwarmt de zon de rotsen. Nu begrijpen we waarom er nadrukkelijk gewaarschuwd wordt bij kans op onweer. Dan zit je hier, op een kam met honderden meters staalkabel en tientallen ijzeren grepen en voetsteunen, als een rat in de val.
Schnitzel met friet Het is zo’n contrast. Het onaangetaste maanlandschap aan de rechterhand en een paar stappen verder als we weer aan de andere kant klimmen, het Inntal bezaaid met huizen, wegen, e en treinspoor en industrie. Geen wonder dat de dure wijken van Innsbruck net één verdieping hoger liggen, iets boven de drukte en de gejaagdheid die bij een stad horen. Wij horen niets en vergapen ons aan een landend vliegtuig dat in het dal een mooie bocht draait. We staan op de Kemacher (2480 meter). Dan volgt de Westliche Sattelspitze op 2369 meter en vanaf dat moment fantaseren Rudi en Manuel over een schnitzel met friet, straks op het terras van het bergrestaurant. Maar we moeten nog afdalen over een brokkelig pad en hebben goed anderhalf uur alleen aandacht voor de knikkende knieën, een dag na aankomst uit het laagland.
Klettersteig Innsbruck Hannes Glasser klettersteig Voor de volledige Hannes Gasser klettersteig staat vier uur plus anderhalf uur voor de afdaling. Hoogtes vanaf 2269 tot 2480 meter. In 2008 is de route volledig gerenoveerd en verbeterd, onder andere met een geheel nieuwe Seufzerbrücke. Uitgebreide informatie vind je op klettersteig.com/ knordkette/default.html.
Route De afstand van Utrecht naar Innsbruck is 895 kilometer. Vliegen naar de stad aan de Inn kan vanaf verschillende vliegvelden in Nederland.
Kaart • Alpenvereinskarte 31/5 Innsbruck, 1:50.000, prijs € 10,50. • Alpenvereinskarte 5/1 Karwendelgebirge West, 1:25.000, prijs € 10,50.
HOOGTELIJN 2-2015 |
73